Leeds United, de regerende kampioenen van Engeland, heeft in het seizoen 1992/93 een slopende 55-game campagne doorstaan.
Hun Odyssey begon op een zwoele middag in August in Wembley Stadium; Het reguliere 42-game Premier League-seizoen werd aangevuld met tweebenige League Cup-banden (weet je nog?) En een opmerkelijke driekbende Champions League-wedstrijd met VFB Stuttgart (het transpireerde Stuttgart had te veel buitenlandse spelers in de tweede etappe ingevoerd).
Maar dat weerhield Leeds er niet van om een niet-bestaande kloof in de armatuurkalender te vullen. Tot zover de congestie van de armatuur en winterstops, hè?
Gekweld tussen een FA Cup-stropdas met Charlton op 2 januari en het Premier League-bezoek van Southampton op 9 januari, nam Howard Wilkinson een full-toegende ploeg naar Florence om te spelen in de Torneo Di Capodanno (nieuwjaarstoernooi) naast Fiorentina en Inter Milan.
Thuis ging de titelverdediging van Leeds niet volgens plan. Hun talisman, Eric Cantona, was de Pennines overgestoken en Leeds kweken weg op de 16e plaats, zonder het hele seizoen winst. Naast een kans om een paar dagen aan de harde Britse winter te ontsnappen, was de reis van Italië een kans voor Leeds om zich te hergroeperen.
Het driehoekige toernooi bestond uit drie wedstrijden van 45 minuten, allemaal op dezelfde avond gehouden in de iconische Stadio Artemio-franchi. Helaas voor Leeds waren hun tegenstanders net zo zwaar als ze kwamen, en de lokale fans kwamen niet bepaald in groten getale uit om getuige te zijn van het spektakel.
Match 1: Leeds v Inter Milan
De eerste wedstrijd zag Leeds vernederd door Inter.
Op vijftien minuten creëerden Ruben Sosa’s nauwe controle en snelle voeten de ruimte voor Nicola Berti om een schot voorbij de uitgestrekte linkerhand van Mervyn Day te krullen. Sosa was opnieuw betrokken toen de buitenspelval van Inter Leeds sprong. De Uruguayaanse onzelfzuchtige kwadratische vierkante naar Darko Pancev, die eindigde met aplomb.
De wedstrijden werden live naar het VK gestraald met Engels commentaar voor de weinigen in het bezit van een Eurosport TV -abonnement.
Match 2: Leeds v Fiorentina
Vervolgens stond Leeds tegenover de gastheren Fiorentina.
La Viola was ook een club in beroering. Hun poreuze backline had hen aan het verkeerde uiteinde van de Serie A -tafel achtergelaten en ze hadden gewoon hun coach, Gigi Radice, weggegooid. Terwijl Howard Wilkinson ervaren spelers bracht-John Lukic, Gordon Strachan, Gary McAllister en Tony Dorigo-in de startende line-up, de hoop om een resultaat te krijgen, was hoog in het Leeds-kamp.
Maar het optimisme was van korte duur toen Brian Laudrup’s via Ball Francesco Baiano vrij stuurde. Zijn schot van 18 jaar versloeg Lukic op zijn nabije post en haalde halfslachtige gejuich van het smattering van Viola-supporters.
Toen verdubbelde Baiano het voordeel en verzegelde de overwinning voor Fiorentina, kronkelend weg van zijn marker in de doos om de bal langs de ‘Keeper te rijden.
In de slotfase bereikte de ellendige avond van Leeds zijn droevige climax. Gordon Strachan vervuilde de lastige laudrup en ontving een gele kaart voor zijn problemen. Even later resulteerde een botsing met Steffan Effenberg in een tweede voorzichtigheid voor afwijkende meningen. Strachan sjokte naar een koor van Florentijnse fluitjes.
De (niet zo) Grand Finale: Fiorentina v Inter Milan
Fiorentina en Inter geconfronteerd in de laatste wedstrijd van de avond om te bepalen wie het zilverwerk naar huis zou nemen. Een enkel Gabriel Batistuta -doel was voldoende om de overwinning voor La Viola te bezegelen; Zijn lusteloze viering van het doel vertelde het verhaal van een vergeetbare nacht voor alle betrokkenen.
Terwijl de spelers teruggingen naar de kleedkamers, stond Fiorentina -kapitein Stefano Carobbi alleen in het midden van het veld. Hij tilde de oversized trofee in de lucht ten behoeve van de weinige winterharde zielen die tot het bittere einde waren gebleven.
Leeds United keerde terug naar huis met een £ 200.000 uiterlijkkosten … en hun verhalen tussen hun benen.
